เรื่องราวของกระเป๋ากล้อง

จากประสบการณ์การถ่ายรูปอันน้อยนิด (ประมาณ 2 ปี) เรื่องที่มันจบได้ยาก ไม่ใช่แค่เรื่องราวของกล้องและเลนส์ เป็นก็รวมไปถึงกระเป๋าด้วย แน่นอนคนถ่ายรูปนั้น ถ้าเป็นพวกจริงจังกับชีวิต ผมเชื่อว่ามันไม่จบในใบเดียวหรอกครับมันต้องมีหลายๆ แบบในหลายสถานการณ์แน่นอน ยิ่งถ่ายงานพิธีต่างๆ อาจจะรวมถึงสายคาดเอวและเพ๊า/กระบอกที่ใส่เลนส์

กระเป๋าใบแรกผมเป็นแบบสะพายข้าง/ไหล่ หรือ Shoulder bag

imageimage

– แบบนี้มันก็คล่องตัวดีนะ หยิบจับของง่าย เปลี่ยนเลนส์ได้เร็วดี มีกระเป๋าแนวๆ เท่ห์ๆ มีให้เลือกเยอะ ข้อเสียคือปวดไหล่สุดๆ ในทริปหรืองานที่ต้องยืนระยะนานๆ ยิ่งของหนักๆ เดินทั้งวันเมื่อยไปถึงเอว นานๆ หลังอาจจะเสียได้ ด้วย จริงๆ ผมหมายรวมถึงแบบกระเป๋าลูกครึ่งสะพายหลังแนวเฉียง หรือ Sling Bag ด้วยนะ เพราะสะพายแบบไหล่ข้างเดียว แน่นอนดีต้องที่มันไปอยู่ด้านหลัง เวลาใช้งานก็เหวี่ยงมาด้านหน้า เปลี่ยนเลนส์เสร็จแล้วก็วกกลับไปด้านหลัง เนื่องผมมี Lowepro SlingShot 200 AW นี่เข้าใจเลย ใส่ของเยอะๆ ชักเริ่มไม่ไหว ยิ่งแนวสะพายแบบเฉียงนี่แล้วใหญ่เลย มันสลับข้างไม่ได้ ใช้ในทริปที่เดินทั้งวัน กลับมานี่ไหล่ทรุดไปข้างเลย หลังจากนั้นเข็ดเลยกับการต้องให้ไหล่แบกรับน้ำหนักนานๆ

กระเป๋าสะพายหลัง(เป้) หรือ Backpack

image image
– แน่นอนว่ามาลบข้อเสียของแบบสะพายข้าง/ไหล่ ได้ดีเพราะไหล่ทั้งสองข้างช่วยกันรับน้ำหนัก ไปไหนมาไหนสะดวก ไม่เมื่อยไหล่ คล่องตัวมาก ในการเดินทาง ข้อเสียคือหยิบไม่สะดวกเลย ยิ่งเปลี่ยนเลนส์บ่อยๆ ลำบากใช้ได้ แม้จะมี Fastpack ที่เป็นลูกผสมของ Sling Bag กับ Backpack คือใส่ของด้านข้าง แบบ Sling และขึ้นไหล่แบบ Backpack แต่ความจุก็ไม่เยอะ อาจจะเพราะข้อจำกัดในการออกแบบด้วย มันเลยได้แค่นั้น เหตุที่ทราบเพราะผมมี  Lowepro Fastpack 250 ที่ใส่ Notebook ได้ด้วย ตอนนี้ก็ยังใช้อยู้เป็นประจำ ในกรณีที่ต้องเอา Notebook ไปด้วย ถือว่าตอบโจทย์ได้ดี แน่มันใส่ได้น้อยไปหน่อย เลนส์ 2-3 ตัวกล้อง 1 ตัวแฟลชและ Notebook สุดท้ายผมก็เลยจัดอีกใบ คือใช้ Back Pack AW (BP-1) อีกใบนึง สำหรับใส่กล้อง 2 ตัวเลนส์ได้อีก 5 ตัวและแฟลชอีก 1-2 ตัว แต่แน่นอนว่าทั้งหมดนี่ มันไม่ได้ตอบสิ่งที่ผมใช้ได้ไม่ทั้งหมดหรอก เพราะมันหยิบเลนส์และกล้องยากอยู่ดีแหละ มันเลยต้องมีกระเป๋าเสริมครับ ;P

กระเป๋ากล้องแบบคาดเอว (Beltpack) และสายคาดเอว (ที่มีเพ๊า/กระบอกที่ใส่เลนส์)

image imageimage

– แบบนี้แน่นอนว่าได้ความสะดวก สุดๆ เหมาะกับงานที่เราต้องการความคล่องตัวสูงมากๆ และไม่ให้ไหล่มีภาระมากตลอดทั้งวัน (2 แบบแรกมันก็ยังไม่ตอบโจทย์ดีเสียคนละดอก) เพราะเราไม่ได้แบกขึ้นไหล่ แต่ข้อเสียคือยังไงก็เก็บอุปกรณืได้ไม่เต็มที่ เหมาะเป็นอุปกรณ์หรือกระเป๋าเสริมการทำงานของกระเป๋าแบบสะพายข้าง/ไหล่ หรือสะพายหลังครับ และแน่นอนว่า เมื่ออุปกรณ์น้ำหนักมากๆ ความมั่นคงเวลาคาดเอวก็จะน้อยลงพอสมควร จึงอาจจะต้องหาสายคาดไหล่ (Shoulder harness) มาคาดเป็นเอี๊ยม ไว้สักนิดให้มันรั้งๆ ไว้นิดๆ ก็จะทำให้ไม่ต้องกลัวมันจะหลุดจากเอวได้ แต่ผมไม่มี เพราะผมผูกกับกางเกง ถ้ามันหลุดคงไปทั้งกางเกง ฮาๆๆๆ ที่ผมใช้ก็ใช้ Belt และ Pouch ของ Fotofile ยกชุดเลย ของดีราคาไม่แพง ทนใช้ได้เลย

หลังจากที่ผมถ่ายรูปมา มันก็เลยลงตัวที่ Backpack + Belt/Pouch เนี่ยแหละ ตอนเดินทางก็ใส่ Backpack แล้วถือ Belt/Pouch ไป เวลาถ่ายก็เอาของทุกอย่างยัดใส่ Belt/Pouch ส่วน Backpack ก็เหลือแต่กระเป๋าโล่งๆ ถ้ามีที่ฝาก ผมก็ฝากแต่เฉพาะ Backpack ทั้งงานผมก็เดินคาด Belt/Pouch เอาสบายตัวไปเลย ไหล่ก็ไม่รับภาระหนัก ทำงานคล่องตัวด้วย

เรื่องการห้ามเอากล้องเข้าโรงหนัง

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ตอนแรกก็หงุดหงิดแฮะ … จริงๆ หงุดหงิดตั้งแต่สมัยห้ามเอา Notebook เข้าไปแหละ!!!! แต่หลังๆ Notebook ก็ปล่อยผ่านไป (ใครจะบ้าเอางานเข้าไปทำ หรือเอากล้อง webcam ถ่ายหนังฟร่ะ!)

ต่อมาสักปีเกือบๆ 2 ปี นี้ผมถ่ายรูปผมก็เจอเหตุการณ์ห้ามเข้ากล้องเข้าโรงหนังอยู่ครั้งนึง โชคดีที่วันนั้นผมหาที่ฝากที่ปลอดภัยกว่าการฝากกับเจ้าหน้าที่ของโรงหนังได้ เลยรอดตัวไป คืออย่างน้อยๆ ก็ไว้ใจได้กว่าเจ้าหน้าที่แน่นอน

หลังๆ ถ้าไปดูหนัง ผมจะไม่เอากล้องไปเลย ไม่อยากนั่งเครียดในโรงหนัง กังวลว่าออกมาจะเป็นยังไง เค้าจะขนย้ายเป็นไหม ตกแตกจะว่าไง แล้วถ้าหายหล่ะใครจะรับผิดชอบ ทำให้ผมเข้าโรงหนังน้อยลงพอสมควรเลย

คือผมไม่ค่อยชอบมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งอะไรกับเจ้าหน้าที่ของโรงหนัง เท่าไหร่เพราะรู้ว่าเจ้าหน้าที่ก็มีหน้าที่ของเขา และก็ไม่ใช่หน้าที่อะไรของเขาที่จะต้องรู้ว่าอุปกรณ์ลักษณะแบบนี้รุ่นนี้ มันถ่ายวีดีโอได้หรือไม่ได้ เค้าคิดแค่ว่ามันคือกล้อง ห้ามเข้า ก็จบๆ ไป คือผมพยายามเข้าใจเค้านะว่าบางคนแค่เอาตัวรอดให้พ้นเดือนก็ยากลำบากแล้วหล่ะ

อาจจะเพราะผมเคยทำงานด้านบริการคล้ายๆ แนวๆ นี้มาก่อนบ้าง แม้จะไม่คล้ายกัน แต่ก็หาเงินเองอยู่ตอนเรียน เลยพอทำให้เข้าใจว่าทุกครั้งที่เรามีเรื่อง ตัวเราเองก็จะสร้างปัญหา สร้างความเหนื่อยใจหนักใจให้กับเจ้าหน้าที่เค้าเช่นกัน

ผมเข้าใจว่าเราก็รักกล้องของเรา รักของของเรา กล้องเราหายของเราจะทำยังไง?
และแน่นอนเค้าก็รักหน้าที่การงานของเขา ถ้าเจ้าหน้าที่ปล่อยผ่านไป แล้วเขาโดนไล่ออกคุณจะทำยังไง?

สรุปพบกันครึ่งทางอันไหนที่มันเป็นข้อห้าม ต้องฝากไว้ เราไม่เอาไปก็จบ ถ้าเราเอาไป ก็ต้องรับความเสี่ยงกันเอง เพราะถือว่าก็รู้ๆ กันอยู่ (แต่บางที่ไม่มีป้ายบอกแฮะ …)

มีหนังหลายเรื่องที่ผมไม่มีเวลาไปดู และเวลาที่ว่างกลับมีกล้องติดต่อไปซะชิบ … ผมก็รอแผ่นเอาง่ายดี ^^

ผมยังหลอนกับข้อความในบัตรรับฝากของตามห้างต่างๆ อยู่ครับ

หากสูญหายทางห้างจะไม่รับผิดชอบ

เห็นแล้วเซงสุดๆ

สุดท้ายก็ Nikon AF Nikkor 85mm f/1.8D

พอดีกำลังจะซื้อ Nikon AF Nikkor 85mm f/1.8D อยู่แล้ว เหตุเพราะโดนพี่เดชให้ยืม Nikkor  AF-S 17-55mm f/2.8 G IF-ED DX ยืมเมื่อตอน Motor Expo 2009 ปลายปีก่อน แล้วพี่เค้าบอกว่า เอา 85mm f/1.8D ไปด้วยเลยแล้วกัน สุดท้ายแล้ววว ติดใจ 85mm f/1.8D มากกว่า ประกอบกับเมื่อหลายวันก่อน เพิ่งเอา 85mm f/1.8D ไปคืนพี่เค้า (17-55mm f/2.8 ไปคืนนานแล้วหลังงาน Motor Expo 2009 จบไม่กี่วันเอง) ก็เลยคงต้องซื้อเป็นของตัวเองซะแล้ว ไม่ได้ๆๆ ทนไม่ได้ ภาพที่ได้มันดีมากจริงๆ กะว่าไป Fotofile แน่ๆ ด้วยความที่ไม่อยากซื้อสดเท่าไหร่ เพราะเอาเงินไปหมุนดีกว่า เลยกำลังคิดว่ากำลังหาโปร ผ่อนแบบ 0% อะไรแนวนั้น แต่เหมือนฟ้ามีตา ดันมีงาน Power Buy Photo Fest 2010 ที่ CTW พอดีเลย โปรก็ตามที่อยากได้ คือผ่อน 0% กับบัตรเครดิตหลายๆ ค่ายๆ ด้วยความที่ผมมีบัตรของ K-Bank อยู่ เลยจัดมาเลย 0% ในจำนวน 10 เดือน แถมด้วยซื้อของในราคานี้ของโปรในงาน ลดให้อีก 5% จากราคาปรกติ 15,900 บาท ซึ่งราคานี้เป็นราคาประกันของ niksthailand ด้วยนะครับ สุดท้ายก็ได้ของแถมเพิ่มมาอีกหน่อยก็ลูกยางเป่าลมของ GIOTTOS และบัตรปริ้นรูป Digital Photo Center อีก 200 บาท โดยรวมก็ถือว่าโอเคเลย

ระหว่าง รอของ รอใบเสร็จก็ลอง D300s แล้วก็อืมมมม อย่าเล้ยยย วางๆๆๆ ;P

แนวทางในการถ่ายรูปในงาน Event ต่างๆ แนวๆ Motor Expo/Motor Show ที่ถ่ายมาในรอบปี

เป็นแนวทางเฉยๆ ผมไม่ได้เก่งมาจากไหนหรอก แต่อยากมาแบ่งปันความรู้ประสบการณ์ตัวเองเท่านั้นเอง แรกๆ ผมก็ถ่ายห่วย ถ่ายไม่ดี โฟกัสพลาด ภาพเบลอ แสงมืด แฟลชแรง โทนสีผิด สุดแสนจะห่วยแตก ทุกอย่างต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงทั้งนั้น คำแนะนำจากรุ่นพี่ อ่านหนังสือประกอบ ศึกษาจากเว็บต่างๆ แนวคิดด้านมุมมองภาพ การมองทิศทางแสง การโพสเซสไฟล์ภาพ มุกการถ่ายมุมต่างๆ อารมณ์ภาพช่วยให้เราพัฒนาการถ่ายรูปได้เยอะ

เรามาเริ่มกันเลย

  • เน้นโทนภาพไปทางสว่างและสีผิวสาวๆ ให้ออกไปทางขาวอมชมพู ไม่ใช่มาเหลืองๆ ฉากมืดๆ หม่นๆ แบบนั้นสาวๆ น่ารักๆ ดับหมด –_-‘
  • ถ่ายให้ฉากหลังสว่าง หรือมืดก็แล้วแต่ชอบ แล้วแต่งานด้วย แต่คนต้องไม่มืดต้องเด่น แต่ถ้าสว่างทั้งฉากหลังและคนก็แนะให้ฟิลแฟลชเข้าไปนิดนึง -0.7 หรือ + 0.7EV แล้วแต่สภาพแสง ไม่ยิงแฟลชเข้าไปตรงๆ แรงๆ (ตาสาวๆ จะพังเอา) พยายามให้หันหัวแฟลชขึ้นเพดานแล้วใส่ diffuse ครอบช่วยฟิลแสงมากกว่าเป็นแสงหลัก บางบูทสว่างอยู่แล้วหาทิศทางแสงให้เค้าหันหน้าไปทางแหล่งกำเนิดแสงแทนแค่นั้นก็ไม่ต้องใช้แฟลชแล้ว ก่อนถ่ายให้เดินๆ ดูก่อนว่ามีแหล่งกำเนิดแสงตรงไหนยังไงมั่ง จะได้ไม่เสียเที่ยว เสียภาพที่ถ่ายมา
  • ไม่ใช้ค่า F กว้างเกินไป เพราะตาจะชัดข้างเดียว หรือหูเบลอ ผมไม่ชัดทั้งหมด ใช้ F ประมาณ 2.8 – 6.3 แล้วแต่ภาพ (F 1.8 – 2.5 มันกว้างไปแสงเข้าเยอะจริง แต่ภาพนุ่มไม่คมชัด หรือถ้าใช้แฟลชหรือมีความต่างของสีมากจะเกิดขอบม่วง ขอบฟ้าได้) ซึ่งสำหรับการถ่ายรูปคนเดี่ยวๆ ก็ F 2.8 – 4 ขึ้นกับระยะห่าง แต่ถ้าถ่ายรูปคู่หรือเป็นหมู่ก็ F 5 – 6.3 อันนี้ต้องกะระยะชัดให้ดีไม่งั้นถ่ายรูปหมู่คนด้านหลัง หรือด้านข้างจะเบลอ กลายเป็นเรารักคนตรงกลางมากกว่าคนด้านข้าง
  • สำหรับค่า speed shutter ก็ใช้เท่ากับทางยาวโฟกัสสำหรับเลนส์ที่ไม่มี VR แต่ถ้ามี VR ก็คำนวณเอาให้พอๆ กับทางยาวโฟกัสที่ VR ช่วยได้แต่การถ่ายแนวนี้นั้น speed shutter อาจจะสูงขึ้นตามความล้าของแขน บางคนตอนเช้าสามารถถ่ายระยะ 85mm ได้ที่ speed 50 แต่ตอนเย็นอาจต้องเป็น 80 – 100 แทนครับ
  • สำหรับค่า ISO ก็ประมาณ 200 – 400 โดยประมาณ ตามความสามารถกล้อง แต่สำหรับกล้องผม Nikon D80 ใช้ที่ 320 – 400 ในฮอลปรกติสภาพแสงดีๆ แต่ถ้าไม่ไหวก็ใช้แฟลชเอา แต่ถ้ากล้างแจ้งก็ 100 ไปเลย …
  • WB ก็ดูว่าแสงที่บูทนี่สีอะไร แนะนำว่าตั้ง Auto ก็ได้ ถ้ามั่นใจว่าไม่โดนหลอก แต่ถ้าตั้ง K ได้ก็ลองดูก่อน ก็ได้เรื่อง WB ตรงนี้ต้องค่อยๆ ดูครับ อันนี้ตอบลำบาก ผมก็ยังไม่แม่นเท่าไหร่เหมือนกัน แต่ปรกติผมใช้ประมาณ 4,200K – 4,700K นะ ค่า K เยอะภาพยิ่งโทนร้อน ค่า K น้อยยิ่งออกโทนเย็น ถ้าเจอแสงออกขาวๆ ก็เอาค่า K ที่ 4,700 แต่ถ้าแสงมาโทนอื่นๆ ก็เอามาหักลบกันเองเช่นแหล่งกำเนิดแสงให้แสงโทรร้อนก็ตั้ง WB ในกล้องไว้ที่ K ต่ำๆ จะได้แสงที่เข้าใกล้แสงปรกติ (daylight) แต่ก็แล้วแต่ความคิดสร้างสรรค์นะ บางครั้งเราอาจจะได้ภาพในโทนสีต่างๆ กันก็ได้ อันนี้ลองกันเอาครับบอกไม่ถูก ;P
  • สำหรับใครที่ใช้ mode A (Aperture ของ Nikon) และ Av (ของ Canon) เวลาวัดแสงให้วัดที่แก้มฝั่งที่มืดกว่า และโฟกัสที่ตา ถ้ามีเวลาปั้นเยอะๆ ก็ค่อยๆ วัด  แต่ถ้าไม่มีก็ส่องแล้ววัดแสงให้เรียบร้อยดูว่าประมาณเท่าไหร่ แล้วปรับไปที่ mode M (Manual) แทน แล้วดูว่าแสงมืดลงหรือสว่างขึ้นก็บวกลบ EV ขึ้นลงเอาแทน จะได้ไม่ต้องมาวัดแสงหลายรอบ ทำให้ถ่ายรูปได้เร็วและง่ายขึ้น เพราะตามบูทต่างๆ แสงไม่มีการวูบวาบมากหรือเปลี่ยนบ่อย วัดในพื้นที่รอบเดียวก็จบแหละ และอยากได้ภาพสว่างๆ แนะนำให้ +0.3EV ถึง +0.7EV เพิ่มเข้าไปเพื่อให้ภาพสว่างกว่าปรกตินิดนึง เพราะธรรมชาติของกล้องระบบ digital นั้นดึงแสงขึ้นมาภาพจะเสียความคมชัดและน้อยส์เยอะขึ้น แต่การดึงแสงลงให้ภาพที่ใสกว่า แต่รายละเอียดอาจจะหายไปบ้าง แต่สำหรับการถ่ายภาพบุคคลตามงานแนวนี้นั้น เน้นความใสของภาพมากกว่ารายละเอียดความชัดทั้งหมดของคนในภาพ (อยากคมชัดทั้งหมดอาจจะต้องจัดแสงและควบคุมแบบเองทั้งหมด ซึ่งไปถ่ายในสตูดิโอน่าจะง่ายกว่านะแบบนั้น)
  • RAW หรือ JPEG แล้วแต่ถนัดงานนี้ขึ้นอยู่กับความซีเรียสของคนถ่ายเองแล้วหล่ะว่าจะเอาภาพไปทำอะไร บางคนอาจจะยังไม่แม่น WB หรือการวัดแสงที่อาจจะมืดไปนิดๆ หน่อยๆ แนะนำถ่าย RAW มาศึกษาก่อนก็ได้ เพราะช่วยเรื่อง WB ที่ปรับแต่งได้โดยที่คุณภาพของภาพไม่เสียและการเร่ง Exposure ของภาพได้มากกว่า JPEG อยู่พอสมควร ตรงนี้ช่วยท่านได้ ซึ่งผมก็ถ่าย RAW เพื่อศึกษา WB และแก้ไขการถ่ายภาพของเราในอนาคตได้ครับ เช่นเจอแสงแบบนี้น่าจะเพิ่มจากที่วัดแสงอีกนิดหน่อยนะ หรือเจอทิศทางแสงแบบนี้แฟลชควรลดลง ตรงนี้สำคัญสำหรับการพัฒนาตัวเองครับ

วิธีการเข้าทำในการถ่ายรูปในงาน Event ก็คือหามุมที่ทำให้ pretty หันหน้าเข้าหาแหล่งกำหนดแสง ที่สว่างๆ จะได้ไม่ต้องใช้แฟลช แล้วพยายามหามุมที่ฉากหลังไม่มีคนเดินหรือคนเดินน้อย ถ้ามีคนเดินผ่านด้านหลัง ไม่ต้องไปรีบถ่าย รอให้คนเดินไปก่อน แล้วค่อยถ่าย สาวๆ เค้ารอได้ ;P ที่ให้รอคนเดินออกไปเพราะ ถึงถ่ายมาภาพก็ไม่สวยหรอกครับ ถ่ายมาก็ลบทิ้ง เสียของเปล่าๆ … บางคนอาจจะเสียดายกลัวเค้าจะไปมองกล้องอื่นก่อน ผมแนะนำว่าให้อดทนรอ คิดซะว่า "ไม่เป็นไร รอสักพักเดี่ยวเค้าก็หันมาทางเราใหม่" จำไว้ว่า ภาพที่ดี 2 รูปดีกว่าภาพที่เสีย 10 รูป!!! (แม้ภาพที่เสียมันจะเป็นครูสอนเรา แต่เราก็ไม่ควรทำผิดซ้ำๆ หลายๆ ครั้ง ผิดแล้วต้องจำ) ถ่ายรูปงานพวกนี้ต้องใจเย็น ค่อยๆ เข้าทำ หามุม เบียดๆ หน่อยช่างมัน ต้องอดทนรอ เหมือนแสงสว่างยามเช้าที่สวยงามเวลาไปถ่ายรูปวิวนั้นแหละ

ถ่ายรูปแล้วก็ให้สาวๆ เค้าเช็คบ้าง จะไปกลัวอะไร เราไม่ได้ไปถ่ายใต้กระโปรงเค้านิ แล้วพอเจอกันหลายๆ งาน เค้าจะมองกล้องเราเยอะกว่าปรกติ แถมยิ่งเราไปปริ้นรูปให้เค้า เขียน cd ส่งให้เค้าด้วย เค้ายิ่งมองกล้องเรามากขึ้น เพราะเค้าก็ได้รูปจากเราไปส่งงานได้ในอนาคตด้วย

ที่เล่าๆ มาเป็นสิ่งที่รวบรวมสิ่งที่ได้ลองผิดลองถูกมาครับ บางอย่างอาจจะไม่ตรงกับทฤษฎีมากนักแต่ก็เป็นการทดลองจากการถ่ายรูปจริงๆ มาครับ

อะไรคือความนิรันดร์?

สิ่งที่ตาเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่สมองและหัวใจเรารับรู้

กล้องก็เช่นกัน สิ่งที่กล้องบันทึกอาจจะไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า ค่าสี bit/byte และข้อมูลจำนวนหนึ่ง

เพราะกล้องไม่มีจิตวิญญาณ ไม่มีจิตใจ มันทำหน้าที่แค่บันทึกภาพ ตามที่คนบันทึกภาพสั่งมันเท่านั้น

กล้องมันไม่ได้ใส่ความรู้สึกลงไปในภาพ แต่คนต่างหากที่จะใส่มันลงไป

แต่ก็คนอีกนั้นแหละ ที่มองภาพเหล่านั้นแตกต่างกัน

ความรู้สึกในภาพแตกต่างกันไปตามแต่ประสบการณ์การรับรู้ของคนคนนั้นที่มีต่อโลกใบนี้

สิ่งที่ตาเห็น แม้คงที่ แต่การเห็นของคนเราเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

เช่นเดียวกับอุปกรณ์ต่างๆ ที่ต้องปรับเปลี่ยนค่าต่างๆ อยู่ตลอดเวลา

แต่ ณ. ชั่วขณะแห่งเวลาบันทึกภาพ  ความรู้สึกของผู้บันทึกภาพที่ถ่ายทอดลงไปในภาพจะอยู่ชั่วนิรันดร์

แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่เห็น ความรู้สึกของผู้บันทึกภาพแม้คงที่อยู่ชั่วนิรันดร์

แต่การรับรู้ภาพนั้นๆ ของคนอื่นๆ ก็ยังคงเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาเป็นนิรันดร์เช่นกัน

เพราะฉะนั้นสิ่งที่เห็น ที่รับรู้ ไม่เคยคงที่ ไม่เคยแน่นอน ไม่ว่าจะในตาคู่เดิม กล้องตัวเดิม คนคนเดิม สภาวะแวดล้อมเดิมๆ หรือ ในตาคู่ใหม่ คนคนใหม่ กล้องตัวใหม่ สภาวะแวดล้อมใหม่ก็ตามที

สุดท้ายแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่อยู่ชั่วนิรันดร์ได้อย่างแท้จริงหรอก ทำใจและยอมรับมันซะ …