การศึกษาภาค 2.2

จาก กูเป็นนักศึกษา ? !!!! และค้นด้วยคำดังกล่าวแล้วไปเจอความคิดเห็นที่น่าสนใจจากที่นี่ ผมจึงนำมาลงให้ได้อ่านกันครับ

ในยุคมืดของประชาธิปไตยในประเทศไทย นักศึกษานับว่าเป็นกลุ่มคนที่มีบทบาทอย่างยิ่งในการเรียกร้องเสรีภาพเพื่อให้มาเป็นของมวลชน เป็นความหวัง ปากท้อง และรอยยิ้มของประชาชนอย่างแท้จริง เปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์ ความรู้ที่กอบโกยมาจากการหนุนของถิ่นเกิดก็เทคืนให้เมื่อสิ้นสุดกระบวนการศึกษาอย่างเต็มที่
ด้วยความแตกต่างเมื่อครั้งอดีตกับปัจจุบันนี้ จึงเห็นว่าบทบาทของนักศึกษาเปลี่ยนไป ทำให้สายตาของประชาชนมองเห็นว่าเป็นกลุ่มคนที่ป่วย เรียกร้องความสนใจในรูปแบบต่างๆ หาผลกำไรใส่ตัวตั้งแต่เริ่มเรียน เที่ยวผับ เที่ยวบาร์ ไม่สนใจในหน้าที่อันพึงกระทำ เมื่อจบมาแล้วก็ยังหาความสุขเข้าตนเอง ใช้ปัญญาที่ได้มาสร้างเป็นเงินมหาศาล ถึงแม้จะต้องเหยียบหัวชาวบ้านตาดำๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยหวังพึ่งความสามารถของปัญญาชน ฉุดตัวเองให้พ้นโคลนตม เหมือนอย่างที่เคยเป็นมาแล้วเมื่อครั้งอดีต เหยียบหัวชาวบ้านที่ยืนในปลักตมอยู่แล้วให้จมลึกลงไปอีกเพื่อตัวเองจะได้คว้าแสงจัทร์แสงดาวได้ง่ายขึ้น
ถูกมองว่าเรียนเพื่อไล่ล่าไขว่คว้าสิ่งที่ยืนยันว่าตัวเองมีความรู้ความสามารถในสาขานั้นๆ เพื่อเป็นทุนในการสร้างกำไรก้อนใหญ่ต่อไป
คิดถึงตรงนี้แล้วใจหาย แม้ครั้งที่ผมยังเป็นนักศึกษา สิ่งที่ผมทำได้ก็แค่ความตั้งใจ ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เพราะเพื่อนรอบข้างก้าวไกลออกไปทุกที จนไม่แน่ใจว่าความเปลี่ยนแปลงของนักศึกษาเกิดขึ้นจากความเหลวแหล่ หรือเพราะสังคมรอบข้างกันแน่

กานธนิกา ชุณหะวัต (บง)
[email protected]
คุณบงจบการศึกษามัธยมปลาย จาก ร.ร เตรียมอุดมศึกษาพญาไท รุ่น 50 แล้วก็จบป.ตรี และโทจากสถิติ จุฬา ชอบเรียนเลข และรักเขียนมาตั้งแต่เด็กๆ ส่งผลงานมาลงใน YES! ครั้งแรกในคอลัมน์ Stop & Listen ด้วยเพลง ไม่สำคัญ ของซาร่า