แค่นั้นจริง ๆ หรือ

"ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
สุดท้าย ให้กระดาษ ฉันแผ่นเดียว"

อ่านบทกลอนนี้แล้วลองคิดกันดูว่าได้แค่นั้นจริงๆ หรือเปล่า เรียนตั้งแต่ปี 1 ยันปีที่ n โดยที่ที่ n <= 8 ปี (โอ้ววววว ภาษา dev เกินไปป่าวหว่าเรา -_-‘) เอาแค่ว่าเวลาทุกคนมี n เท่ากัน แต่ว่าแต่ละคนมีสิ่งที่เก็บเกี่ยวไปไม่เท่ากัน อืมมมม น่าจะขึ้นอยู่กับเรื่องของหน้าที่และสภาวะแวดล้อมของแต่ละคนมั้ง ว่าถูกตั้งและวางแนวทางชีวิตมาอย่างไรในช่วงเริ่มต้น อยากได้อะไรที่มากกว่าคนอื่นนั้น ต้องมองต่างมุมจากคนอื่น ๆ หรือเปล่านะ ?

โดยถ้ามองต่างมุมจากคนอื่น ๆ แล้วเราจะเห็นทางที่คนอื่น ๆ ไม่เดินไป จริงหรือ ?

แต่แล้วบางครั้งวเราก็ตัดสินใจว่าจะไปในทางที่คนอื่นไม่เดิน หรืออาจจะตัดสินใจเดินไปในทางที่คนอื่น ๆ ก็เดิน โดยที่คนอื่น ๆ ก็ไม่รู้ว่าทางที่เดินมันดีจริง ๆ อย่างที่เค้าหวังหรือไม่ ?

นั้นหมายความว่าคนทุกคนมีทางที่เดินไปได้ด้วยความคิดตัวเอง และความคิดคนอื่นไปพร้อมๆ กัน ซึ่งขึ้นอยู่กับเรื่องราวและสิ่งที่ทำด้วย แต่สิ่งหนึ่งที่ต้องเลือกให้ได้คือทางที่จะเดินไปดีกับตัวเองที่สุดแล้วจริงหรือไม่

การย้อนเดินกลับมาที่เก่าในขณะที่ตัวเองยังสามารถที่จะเดินต่อไป อาจเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ในการเริ่มต้นในสิ่งที่ขาดหรือไม่?

การที่เราเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เราเลือกทางที่ดีและปลอดภัยที่สุด แทนที่จะเลือกทางที่ท้าทายที่สุดแทน

ความเสี่ยงเป็นสิ่งที่คนเราเมื่อมีอายุมากขึ้น เจออะไรมามากขึ้นมักไม่อยากเจอ ด้วยเหตุที่มันไม่สามารถกำหนดตัวแปรและตัวประกอบได้ทั้งหมด นั่นหมายความว่าการที่เราจะเก็บอะไรกลับไปจากทางแห่งการเรียนและเส้นทางแห่งชีวิตในแต่ละสาย มันขึ้นอยู่กับว่า "เราเลือกที่จะทำในสิ่งที่เสี่ยง" หรือ "เลือกทำในสิ่งที่ปลอดภัย" โดยการทำในสิ่งที่เสี่ยงอาจจะเป็นการสร้างมิติใหม่ของโลกแห่งนี้ และคนกว่า 98% มักเลือกทางที่ปลอดภัย แล้วคนอีก 2% หล่ะ เค้าไม่กลัวหรือ ?

น่าคิดนะ ;)