เราจับดินสอและวาดสิ่งที่เราคิดบนกระดาษครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?

มานั่งๆ ดูรอบๆ ตัวทั้ง iPad, Galaxy Tab, iPod Touch, iPhone 4, BlackBerry ฯลฯ ที่เป็นเครื่องมือเข้าหาสื่อต่างทั้งสิ่งพิมพ์, ภาพ, เสียง, วิดีโอ และการเชื่อมต่อกับคนบนโลกผ่าน Social Network ต่างๆ มันมีแต่ข้อมูล ข่าวสาร ประดังประเดเข้ามามากมายจนรู้สึกได้ว่าเรานั่งเสพติดมันอย่างมากมายจนบางครั้งก็อยากจะอ้วกมันออกมา และสุดท้ายผมก็ได้ลองอยู่อย่างไร้การติดต่อสื่อสารบ้าง

แน่นอนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาได้ลองทำดู 2 วันคือพยายามไม่เตะต้อง Social Network และการติดต่อสื่อสารที่ทำให้เราเสพติดมากไป ผลที่ได้คือชีวิตที่เคยเป็นชีวิตเมื่อหลายปีก่อนได้กลับคืนมา มีเวลาคิดโน้นนี่นั้นเพิ่มขึ้น มีเวลาให้กับความคิดของตัวเองในการทบทวนสิ่งต่างๆ เพิ่มมากขึ้น สติและสมาธิดีขึ้น ฟุ้งซ่านน้อยลง สนใจตัวเองเพิ่มขึ้น มองรอบๆ ตัวมากขึ้น

เมื่อได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ใส่ใจกับสิ่งรอบๆ ตัวเพิ่มขึ้น มันทำให้เรามีเวลาในการสรรสร้างงานต่างๆ ได้ดีมากขึ้น เพราะสมาธิในการทำงานต่างๆ นั้นดีขึ้นจริงๆ

เพราะอย่างที่บอกไป ต่อให้ผมพกอุปกรณ์เพื่อเสพข้อมูลข่าวสารมากมายแค่ไหน พอเราคิดอะไรใหม่ๆ ดีๆ ได้ ผมมักจะจบลงที่อุปกรณ์ที่หลายคน หลายสำนักบอกว่ามันกำลังจะตายอย่าง สมุด ดินสอ และยางลบอยู่ดี มันได้แนวคิดและวิธีในการสรรสร้างงานที่รู้เลยว่า เออ มันต้องแบบนี้แหละ เหมือนคนที่จะวาดภาพ ยังไงก็คงต้องไปใช้ปากกาหรืออะไรที่ทำให้การขีดเขียนที่คุ้นมือ บางคนอาจจะใช้ถ่านไม้เพื่อสรรสร้างงานที่คุ้นเคย ได้ปลดปล่อยงานต่างๆ ได้ดั่งใจก็ได้มั้ง

ทุกวันนี้ก็ยังพกสมุด ดินสอและยางลบอยู่เสมอ เพราะมันเอาขึ้นมาวาดๆๆ ลบๆๆ แล้วก็ฉีกส่งให้ได้ทันที มันได้ความรู้สึกจับต้องและสะดวกสบายกว่าได้ความละเมียดในการขีดเขียน ที่ทำยังไงให้สื่อความหมายกับอีกคนได้ เพราะการลบๆ ฆ่าๆ มันทำได้ยากกว่า มันจึงต้องบรรจงกว่า ใช้ความละเอียดกว่า สิ่งนี้แหละที่ฝึกให้เราไม่มักง่าย คิดง่าย ทิ้งขว้างอะไรง่ายๆ

สุดท้ายจากการนั่งทบทวนที่ได้บางไปแล้วนั้น ก็คงต้องมานั่งถามตัวเองกันแล้วมั้งว่า “เราจับดินสอและวาดสิ่งที่เราคิดบนกระดาษครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?”